Ze werkt vanuit Lisse vier dagen per week als adviseur van uitvaartverzekeringen bij Ardanta. En over een paar jaar wil ze met haar nieuwe partner verhuizen naar Portugal, waar hij grond bezit. Een jaar geleden ontmoette ze hem tijdens een borrel met vriendinnen. ‘Het was in een restaurant. Pas toen we wilden opstappen kwam hij naar me toe. Ik wist toen nog niet of ik het leuk vond, maar hij was open en eerlijk. Mijn familie reageerde er goed op, alleen mijn vader had er wat moeite mee. Ik had geen schuldgevoel of iets dergelijks. Ik heb goed gepraat met mijn overleden echtgenoot voordat hij overleed. Daar ben ik heel blij mee.’

‘Wim en ik hadden een goed huwelijk. We zijn 18 jaar samen geweest. We hadden elkaar ontmoet in een keukenbedrijf, waar we allebei werkten. Ik was toen 30 en een jaar later was ik zwanger. Mijn zoon is nu 19 en begint aan een studie small business.’ 

 

Het is medio 2015 als Wim steeds meer last krijgt van nierstenen. Na een scan zou een steen operatief verwijderd moeten worden, de andere kan hij nog uitplassen. ‘Omdat hij daarna nauwelijks klachten had, heeft hij de operatie niet laten doen. We gingen lekker op vakantie naar Ibiza.’

Omdat Ingeborg het niet vertrouwt dringt ze aan op verder onderzoek. Wim blijkt overal uitzaaiingen te hebben.
‘De verwachting was dat hij nog twee jaar zou leven, maar het werden zes weken. Tweede kerstdag is hij thuis overleden. We hebben de uitvaart nog wel samen kunnen bespreken, hij was niet meer bang voor de dood want hij had het witte licht gezien. Dat bestaat echt.’

Ondanks de razendsnelle ontwikkeling van zijn ziekte hebben Wim en Ingeborg ook nog de tijd gehad om andere zaken te bespreken. ‘Dat is ook meteen mijn tip aan anderen. Wat wel heel belangrijk is, dat als je partner ziek wordt met slechte vooruitzichten, je zo lang mogelijk on speaking terms blijft. Blijf samen praten over wat er geregeld moet worden.‘

Wim heeft Ingeborg goed achtergelaten, zegt ze zelf. ‘Ik kan in het huis blijven wonen en zeker voor mijn zoon is dat heel prettig. Die heeft het heel moeilijk gehad. Ik ben wel meer gaan werken, want Wims inkomen viel weg.  Maar ik kan m’n natje en droogje betalen. Partnerpensioen krijg ik mijn leven lang en mijn zoon krijgt wezenpensioen zolang hij studeert. Maar ik weet ook uit ervaring dat je niet te ver vooruit moet kijken. Dat heeft geen zin.’

‘Weet je wat ik heel moeilijk vond? Tijdens die zes weken ben je mantelzorger, geen gelijke meer. Je rol verandert daardoor, je ben geen echtgenote meer.’